Ben her sonbahar gözlerinde ölüyorum
Vakitsiz yağan yağmura tutsaktı
Gecenin serkeşliğinde kaybolan yüreğim
Ölüm kusuyor rüyalarımda ela gözlerin
Baktıkça derinine ben her gün yeniden doğuyorum





Can denilen atılmıyor bir harabe kuytuya
Yudum yudum öfkemi içiyorum
Avuç avuç nefret topluyorum ekilmemiş topraklardan
Hıçkırıklarım kan kusuyor özleminle
Aynaya baktıkça küfrediyorum benzemişliğime
Bukle bukle ölüm doluyorum saçlarıma
Ağladıkça kaderime ben bende yok oluyorum




U/mutsuzluğuma yatırıyorsun malını mülkünü
Kefenlenmiş hayallerim üç kuruşa satılık
Hayatının jokeri oluyorum ardından
Kumar masasında parçalanıyor cesedim
Okunuyor bir ikindi vakti ömrümün salası…
Açıldıkça eller göğün göğsüne , can çekişiyorum tabutumda




Astım kinimi bulutların alnına
Nefret yağıyor şimdi avuçlarıma
Gam taşıyan rüzgarla törpüleniyor umutlarım
Daldıkça batıyorum hayallerimin sığ denizine
Söylenmemiş tümceler biriktiriyorum sana dair
Adını her zikredişimde usul usul ağlıyorum
Kalbimin ritminden çıkarıyorum “baba” notasını





Gece nöbetlerimde uykusuz rüyalarım
Taşikardi yazıyor doktor yeşil reçeteye
Teşhisini bir ben biliyorum kalp ağrılarımın
İlacı yok
Şifası yok babalıyken babasızlığımın
Ve ben
Her sonbahar düşlerimde ölüyorum...





Dostum Irmak Eriş’e teşekkürlerimle...