Ökçesi eskiyen bir zamandı, yüreğimin ayaklarında yara izi bırakan. anlamsız bakışlar eşliğinde kaldırımlarda iz bırakan bendim, ayaklarımdı kanayan;
Dizlerim’di takatinden yaralı, gözlerim’di ruhumun sızısını anlatan.,izleriydi belkide belkisiz gidişlerin saklanbaç suretli sokaklarında izi kalan. bitmiş kitabın son sayfası gibi, bir sonun hazin dudağında kesildi dermanım bileklerinden, nefesim kesik bir soluktan armağan çıkıyordu, azım... burnum... kan içinde kala kala, çıkıyordu nefesim haykırmaktan parçalanan çiğerlerim’den.
Eş/siz bir sevdanın bedeli gibiydi anlatılmaz acılar , ve eşsiz bir yok oluş. galiba son sayfasını da kaçırdım okuduğum o masalın, biraz geçtim, hatırım kırık düşler sokağı gibi
Her bir yanından kanıyor ’’ seni ’’ ve anlamsız gidişini...’’

Serdar Özyanız