İnfaz edilmiş bir geceydi yokluğun sevgili
Bir sığıntı gibi gülümsüyordu dudaklarım
Ve karanlığa teslim edilmişti bahar bakışlarım
Bir kışı anımsatıyordu sararmış hüzünlerim
Yaprak döken bir ağaç gibi dallarım kurumuştu
Tüm beyaz renkler kararmıştı
Bu yokluğun olsa gerek
Bu varlığıma gelmeyişin olsa gerek
Ve bu güneşin batışı olsa gerek
Belki umutlarım felç olabilir bu gece
Belki gözlerim yağmalanabilir bu gece
Ve belki bir kurşun saplanabilir yüreğime
Sustu dilim
Kanadı yüreğim
Fırtınalar koptu içimde
Ama ben hala infazın eşiğinde seni düşünürüm
Hala bir sığınmacı mülteci gibi gözlerinde yaşarım
Ve hala yüreğimin katilini beklerim
Hiç bir bıçak yarasını hissetmeden
Hiç bir yerim kanamadan
Ve hiç bir ölümü düşünmeden
Dün olduğu gibi bugün de seni bekledim
Ve bekliyecem de
Gelmiyeceğini bildiğim halde
Geleceğin günü
Burda dün olduğu gibi bugün de bekliyeceğim
Gelmiyeceğini bildiğim halde
Seni yarında bekliyeceğim sevgili
Ne zaman seni çok sevdiğimi dile getirsem
Her kelime boğazıma düğümleniyor
Bir dar/ağacına çekilmiş gibi boğazımı sıkıyor
Şehrin kalabalıklığı yalnızlığımda çoğalıyor
Ve bir gök patlıyor, bir sağanak başlıyor yağmaya
Her hücremde özlemin birikiyor
Ne zaman seni çok özlediğimi dile getirsem
Ölüm can çekişiyordu döşümde
Sınırları olmayan bir düşün uykusunda vurulurken
Sorgusunda kalmış adı meçhul bir cinayet oluyordum
Ve biliyordum ki ölüm seni beklemekti
Ben seni beklerken öğrendim
Seni sevmenin ölümsüzlüğünü
Ve seni beklerken öleceğimi bilsem bile
Ben burda dün olduğu gibi bu günde seni bekleyeceğim sevgili

İbrahim DALKILIÇ