Pusatlı bir ölüme sevdalanmışım
En ağır silahı, yalnızlığı
Şakağıma dayamışım
Dağlarda ceylan ölüleri
Leş kargalarını beklerken

Hayat vahşi hayvanların avlarından ibarettir
Akbabalar her zaman aslanların artığını yer
Yalan değildir ucube şeytanların köşkü
Bir dervişin anlattıkları
Sudan çıkılır çöle
Sabırdır güllere giden ateşli yol
Çiledir gül bahçesine giden meşakkatli yol

Korsan gösterilerde gençliğim kanarken
Ürkek bulutlardı üşüyen silahım
Ve yüreğim
Eli nasırlı aşk mektupları
Yazdığım şiir
Kırılan kalem
Solan gül

Aynalarda bıraktığım sır
Kırılan görüntündü
Denizde yürüyen hayalin
Ağzından kan boşalırdı düşlerimin

Türkü hindi, Arap’ı yolunacak kaz gören
Yenidünya düzeni dedikleri
Isırdıkça iştahlanan kan emici bitler
Kanlı coğrafyamda
Saçlarımın toprağında
Dişi yarasalar vampirlerini bırakmış tarlalarımda
Haç pençeli akbabalar sarmış göğümü

Ağlayan yıldızlar
Yağmurda gözyaşı
Özürlü ıraklı çocuklara tecavüz eden
İtten kuduz ağzı salyalı köpekler
Ellerinde ölüm sunan silahlar

Yağmur ağlıyor anne
Beşikte dağlar sallanıyor
Sen gözyaşını hangi eylülde doğurdun
Korkak nemrutların kaçtığı bir ülkeye
Gökten bombalar yağıyor
Evanjelist tapınaklarından çıkıp gelen
Domuz kılıklı coniler
Kendini Moğollara benzetmiş caniler
Onların bin yıl önce nasıl temizlediysem
Atalarımın yarım bıraktığını ben tamamlayacağım
İyi bak ağlayan çocuk
Gökler ay yıldıza boyanacak
Kızıl renkli bayrak kokacak
Fuzuli kokulu bir şiiri
Bişr-i Hafi nin yalınayak yürüdüğü
Hayvanların bile pisletemediği sokaklara
Ben yazacağım

Gülen yüreğinde bir çiçek
Baharı darağacından korurken
Ben yalnız kaldırımlarda
Aşka yenik düşmüş
Güneşin doğuşunu bekleyeceğim
Tan vaktinde bir sabah
Akasyalar kıskanırken
Işıldayan gözlerini
Ay öpsün kirpiklerini
Ben taşırım geceyi omuzlarımda
Dudağın gül koksun gül yeter ki


Hüseyin Özbay