Medet ya can gör ki yandım, sinem bırak demedim*
O hak zaten Rabbaniymiş düçârmışım kime ne
Nazar çetin derde düştüm yetiş ya Hakk demedim
Sarayların bahçesinden açarmışım kime ne
.
Kelâmlarım çok aciz yar, o tılsımın şaheser*
Kopan gülün kahrı vardır, diken yarıp da keser
Bahar gelip cemre düşmüş sıcak soğukta eser
Lıkır lıkır endamından akarmışım kime ne
.
Gecem günüm hepsi sensin ebette izzetimiz*
Yürek delen sevgi sundum budur saâdetimiz
Yakin iken haddi aştık yanar ibâdetimiz
Haram imiş cemmi heyhat, acarmışım kime ne
.
Zülüflerin gözde mahşer buhar iken harınan*
Lütufların özde ikram aşık sever narınan
Bilir idim gitti aklım yitik iman; arınan
Aşıkmışım zevkle belden, firarmışım kime ne
.
Bilenlerim tek alimdir aşıklarım siretim*
Bu Yoksul’un künhü saf zer ayet ayet, suretim
Niyet eden kaptı şevkim elinde mağfiretim
Uluğ halim onda nispet, şiarmışım kime ne
.
.
Mefâ’ilün / fâ’ilâtün / mefâ’ilün / fe’ilün
.
Divan edebiyatında en zor yazılabilen kalıplardandır bu dizilim adeta imkansız gibidir
.
Acar :: ..GÖZÜKARA, Atılgan
Siret :: Bir kimsenin ahlakı, karakteri, kişiliği, davranışı.
Şiar :: Ülkü, Amaç edinilen, ulaşılmak istenen şey, ideal