Cemre...
buz tuttu sevinçlerim aysbergin koynunda dün gece
dalarken umutlarım yalınayak çöllerde hayallere kabustu gördüklerim yaşattığın peri masalının yerine cemre düşmüştü oysa havaya toprağa suya ve yüreğime örrtmedin ne incileri ne deniz yıldızlarını ne de ay ışığını yorgan diye üstüme söylemedi aşkın ninnisini melekleri kıskandıran efsunlu sesin hece hece gönlünce biliyorum… şafağı görmeden tutacak ruhum pişmanlık nöbetini Arafat’ta sessizce anladım… elimle sıktığım kurşunun yangınlarında tutuşup yanacağım her gece… |
saygılarımla