__________________Ne çabuk geçiyor yıllar
Bu mektup da sonuna geliyor
Zaman mı kalleş
Bizim gördüğümüz rüya mı kısa bilemiyorum.
İşte son noktayı da koyuyorum
Öksüz parmaklarımla
Belki yarın gelir
Bu mektubu o soğuk mermerin altına koyarım
Sen gizlice alıp okursun
Ama ne olur ben oradayken okuma
Arkamı dönemem, üşüdüğün aklıma gelir
Oradan gidemem anne
Ellerinden öpüp, boynuna sıkıca sarılmadan
Saçlarına dokunmadan
Gözlerine bakmadan gidemem anne…
Yoksa
Zamansız inen güzler misali
Gazele döner gülüşlerim.

Zeynep Nilgün Gökçeö
____________________________________

Yıllar ne kadar hızlı geçip gitseler de, annelerimizin ellerimizden kayıp gidişleri hep yaşar US' larımızın derinliklerinde.
Bizleri sarıp sarmalarken, en güzel yaşamların objeleri yaparken, kendilerini eriten annelerimiz; içimizde, varlığımız da yaşayan en değerli organlarımız gibi yaşarlar bizlerle. Onları unutmak, ötelemek, yokolduklarını sanmak ne büyük gaflet olur, yüreklerimizi sızlatır. Allah onlardan gani rahmetlerini esirgemesin.
Esenlik ve mutluluk dilekjlerimle Kutluyorum sizi değerli dost şairim Sayın ZEYNEP NİLGÜN GÖKÇEÖZ. Kemal Polat

kempol tarafından 3/19/2013 12:21:43 AM zamanında düzenlenmiştir.

Rahmetliyi tanıyan biri olarak şiiri okuyunca hele de resme bakınca farklı bir hüzün çöktü.
Annenize olan sevginizi dizelere dökerken dikkatimi çeken bir husus da şiirlerinde gördüğümüz harika imgelerin fazla olmaması. Kurgudan uzak yaşananları şiirselleştirmek bu olsa gerek.
Ben bu hüzün yüklü şiir vesilesiyle Anneniz Türkan hanıma Allahtan gani gani rahmet diliyorum Mekanı cennet olsun.
Yerinin doldurulması imkansız biliyoruz ama böyle vefa dolu şiirlerle onları anmak bir nebze olsun yüreğimizi ferahlatıyor.
Şiirini kutluyorum. Selam ve Sevgilerimle...

An geliyor ve uçuyoruz.
Bu yaşam gitmelere koşullu.Günü ve saati geldiği an ,zaman bir dakika öteye götüremiyor insanı.

Susuluyor.
Ölüm! Susuş'un adı.

Yeri ve zamanı gelince hepimiz uçacağız.Sözlerimiz de uçacak.

Ne ki,yazı sanatı gelişince söylenen her sözün izi kalıyor.Sözün bitmemesi için yaratılan en güzel ve en anlamlı şey yazı sanatıdır aslında.

Kimileri yaşamın bitişiyle birlikte sözün de bittiğini savlıyorlar.

Yaşamını yitirmiş olanları yaşatabilmek için söz'ü yaşatmak zorundayız.

Okuduğumuz bu şiirde böyle bir uğraşın çok büyük bir vefaya,çok büyük bir ruh avunmasına,çok sevecen bir arayışa,daha dünmüş gibi bir geçmişi yaşatmaya,en sevgilerimizden olan Anne'yle yüzleşmeye dönük seslemeleri vardı.Şair,yüreğinden ,yıllar önce sonsuzluğa uğurladığı Anne'sine olağanüstü bir dil kurarak sesleniyordu.

Arayışlarına esir olmadan ama cıvıl cıvıl akan bir ırmağın kıyılarında dolaşıyordu portresini şiirine ışınladığı Anne'siyle.
Kutsal sığınağında huzur içinde yatan bir Anne'ye ,uçup gittikten sonra gönderilen ve her sözcüğünün ardında başka bir duanın dilden döküldüğü bu şiiri heyecanla,buruk bir beğeniyle okudum.

Değerli Şairi,sonsuzluğa uğurladığı annesini anarak,dinmek bilmeyen acısını paylaşarak kutluyorum.

Şiirin seslendirilmesi sürecine dramatik algılarla dolu dolu bir melodik formun yeğlenmiş olması okuru / dinleyeni denetim altına alıyor.
Ve ölüm'ün üzerine yazmış olmasına karşın bu şiirinde de Zeynep Nilgün sesini denetlemesini başarmış.Şiirin her sözcüğünü başka bir ruhsal yansımayla iklimlendirmiş.Acıyı hüzünle nasıl yıkadığını tanımlamış.

Ölüm ardından var etmelerin kolay olmadığını kanıtlamış ve yüzünün akıyla bu ölümsüz yapıtı götürüp MERMERİN ALTINA bırakmış.
Erdemle.