Ölüyorum… Yapayalnız!

Bir yamaç evi verandasından selamlıyorum
İlk ışıklarını sabahın
Ağarmış sakallarımdaki belirsizliği sıvazlıyorken ellerim
Şuh bir muson meltemi de öpeduruyor
Islak dudaklarıyla çıplak göğsümü

Ve
Şu an;
Bahçemde kurumaya yüz tutmuş bir atkestanesinin
Toprağına sıkı sıkıya sarılmış teslimiyetindeki o yok oluşa
Öykünüyorum
Ruhumun vazgeçimsiz özgürlüğüyle…

.
.
.

Zamansız aydınlanan gecelere
Muson şimşekleridir tutkular!

Işığın ve sesin o muazzam hızına hayran gözlerde
Taşkın sağanaklar oluyorlarken çaresizlikler
Ahşap bir masada can çekişen tek damla şarap ekşisi de
Dile sevdasından çırılçıplak çırpınıp duruyor soluksuz

Ve
Bu yüzden
Aktarılacaktır kuşaktan kuşağa
Ölümünün ardından bırakacağı o koyu leke… Sanki ibretlik bir günah gibi!


Cinayet delillerinin gömüldüğü ıssız toprakların
Hayli yırtıcıdır kızıl batımları!

Aşkı çekiştiriyor olmanın…
Ya da
Sevgilim diyebilmenin…
Ve yahut
Yeminlerin kağıtlara aktarımının yalan arifesinde
Şehvetlere bu yüzden teslim edilir eşzamanlı soyunmuş bedenler

Ki
Çıldırmış gibidirler
Hazzın doruklarındayken tatminsiz egolar
Erkek bir aslanın boşalma anındaki kükremeleridir
Isırılan boyunlardaki tutku dolu “seni seviyorum” lar

.
.
.

Ölüyorum… Yapayalnız!

Yaklaş ve öp boynumdan hep yaptığın gibi… Sessizce!
Ne vakit aklımdan çıkartmaya çalışsam seni
Şah damarımda hissedeyim dudaklarının şehevi ıslağını

İzin verme asla unutmama seni
O üç heceli sahiplenebilme çıkmazında tutkuyla çözüverince
Yılan derisi pantolon kemerimi
Tebessüm et diz çöktüğün yerden
Ruh perdelerimin ardından güzel yüzünü hayranlıkla izleyen şeytana

Ateş;
Gözlerinde gördüğüm seninim haykırışları…

Ve su;
En ıslak öpüşünden artakalan sen taneleri dudaklarımda…

En saydam halleriyle ölümü arzulayan bedenlerimizi
Kıskansın korkak ruhlarımız
Asıl olanın saflığında kutsanırken tutkularımız
Tümden kulak kesilsin dünya çığlıklarımızdaki gerçek aşka…

(Yıldıray Kızıltan)