kanıt kenti
tarihi artıkları ile birlikte
yıkılıp kalmıştı,

durmuyordu gece,
durmuyordu rüzgar,
siperler ardında gövdeler,
şahin gözü gibi bekçiler
yüksek yerlerde mevzi almış;

bir açlığı bastırıyorlardı..

güneş doğmuyordu,
kırılmıştı gecenin kolu;
atamıyordu omzuna sabahın,

ölüler çoğalırken;
ölmek lüks kalıyordu,
açlık içinde sürünenlere..

kanıt kenti,
pusu kurulan bir gecede
yok edilmişti işte,
binlerce göz, o gece;
yaşamdan uzaklaşmış,
donuklaşmıştı şimdi;
gençliğin o tüm hissettirdikleri;
hayaletlerin anıları olarak
yaşayacaktı;
yeryüzüne ait yüzsüzlüğün
bir yüzük gibi
çıkarılıp atılmasına benziyordu;
gerçek artık apaçık ortadaydı,

bir açlık duygusu ki bu,
içine acıyı ve kanı aldıkça daha
çok,
ama daha çok istiyor,
büyüdükçe büyüyordu;
savaşan her kabilenin esiri olduğu o acımasız canavar;
bir gerçek gibi,
gölgeler arasından beliriyor ve
hayatlarını alıyordu insaların..

gözlerinde bir esinti vardı şimdi,
çok eskilere gidiyor,
bir hayali yaşıyordu,
ölüm korkusundan arınamayan;
zavallı ve ölümsüz bir ruha
dönüşüyor,
binlercesi gibi,
hatanın eşiğinden dönemiyordu,
kanıt kentinde artık hayaletler
dolaşıyordu..