DÜNYANIN DURDUĞU GÜN - KeremDuran
Dünyanın durduğu günden bir gün öncesi
Kalbim henüz tanışmamıştı seninle Bir yokluğa hazır değildi, Kalbim çok masum ve narindi o gün Bir gün sonra olacakları tahmin bile edemezdi, Sonra o gün geldi, Dünyanın durduğunu, Suların ayaklarının altından çekildiğini Hisseder gibi bir duyguyla hissetti, Artık kalbi sevmişti Artık bir kalp sahibiydi Evet şimdi gerçekten taşıyordu onu Sadece kan pompalamıyordu Sevgi de pompalıyordu Aşk, heyecan, duygu, Ruhuna enerji, ışıklar, Yaşama dair ne varsa Tutkuyu, en önemli olanı İşte onu da pompalıyordu, Dünyanın durduğu gün Kalbi atmaya başladı sanki ilk kez, Ve bir insan kalbinin ne kadar ağır Olabileceğini de öğrenmiş oldu Kaç tondu acaba? Bir kaya kadar ağır olmalıydı, Ama bir kayadan çok daha fazla Acı veriyordu, Ezdikçe.. ölmüyordu, Ölmedikçe de eziliyordu, Ve ezildikçe, artık ölmek istiyordu Ölse de kurtulamayacağını bildiği halde, Bildiğinden kaçmak gibi Garip bir cahillik içinde Aslında sadece tüm acılarından uzaklaşmak, Kalbini de fırlatıp atmak istiyordu, Ama nasıl yapacaktı ki, Bir oyuncak değildi o, Ama sonunda yaptı, Dünyayı ikinci kez durdurdu, Aşkın da geçici kutsallıklar silsilesi olduğunu Anlamış oldu, Üzerinden geçtikçe, Sevgi de anlamını yitirdi, Dünyanın durduğu o ilk güne tekrar geri dönse Hep orada kalmak isterdi, Çünkü, orada gerçek bir pompacı vardı, Hortumun çıktığı yerin ucunda da aşk, sadece aşk yazıyordu, Kalbini fırlatıp attı ve yerine hortumu taktı, Şimdi o sıvı olmuştu sadece, Aşk ne kadar koyuysa o da o kadar koyuydu, Ne kadar zehirliyse o kadar zehirli, Ne kadar kıskançsa o kadar, Ne kadar ölümsüz ise, işte o kadar da ölümsüzdü o gün, Dünyanın durduğu gün, Kalbine takılı bir pompa ile, Ölümsüzlüğünü kutladı zavallı bir günde, Yanında da kimse yoktu, yalnızdı.. |
Yanında da kimse yoktu, yalnızdı..
Kutlarım.
Saygılarımla.