bu gün o kadar beyaz şiirler var ki içimde
kasabamı gördüm düşümde
ben deyim buradan
siz deyin bizim kasabadan
ama mutlaka
buradan yazılmıştır
’ıhlamurlar çiçek açtığı zaman’




herşey yerli yerinde
ne mengüç kaldırımları sökülmüş
ne hamam sokağındaki sevdalar ürkütülmüş
bakırcılar kasabası sevda çalar
gaydalı çekiç vuruşlarında
salkım söğütlerin ucları yere değmiş
sabahçı kahvesi önlerinde
bu sesler derinlerden
dinle yamalar tutmayan ruhum dinle



koyunlar keçiler otluyor kale yamaçlarında
diz boyu ot
diz boyu dost
gök kuruşlar kesede yapışık değil
saygı kusursuz talebelere
tanımadığımız adamlar bile
sarı kuruşlar veriyor ellerimize



hangi sevda
kesdoğan kalesinin öyküsünden keskin ki
kunduracının yaşamış gibi dillerinde
katmer katmer sandık sandık açıyor usanmadan
kendi yaşar gibi acılarını
kanına susamış dersin
bıçak sanki lavaş hamuru ellerinde



her terk-i diyar edilmiş konağın hikâyesi kendi duvar diplerinde
okul dönüşlerimde bakarım akşam
ceviz oymalı döküm aynalı komidinlere
yapışmış bir türkü sökerim sonra işlemelerinden
bilirim uzun romanlar yaşayacağımı
saklarım geleceğime



katır sırtında dengin darasına konulmuş bebeler var
yüzleri yarık elleri herk tarlası
hangi dağı aşacak hangi obaya düşecek bilinmez
gölgesi uzamış konakların
geçerler eyvanlarından eğilirken gün kasabaya
nasıl da iştahlı yerler kınalı boğum şekerleri
elleri şıra yüzleri şıra




han önüne çekilmiş deve katarları arapgir üzerinden
kara gözlü iri üzümler getirirler
kalecik karası ne ki
ondandır kömür gözlüm diye başlayan bizim türküler
bakır kazanlarda mey olur dem tutar
muhabbet kurulur edep erkân olur sofralarda
bir başka nida olur bağlamalarda




ulan fıratın cinleri
sizin işiniz bu
ne zaman unutsam yatarken dualarımı
gözümün içine sokuyorsunuz
yangına durmuş anılarımı














kasım