Cemre Düşmeden Aşka
tut ki göğsüne aldın beni
ellerim öbürünün ağırlığına büyüdü say sevdiğini yitiren oğlanlar orda gibi okşama beni güzelliğini yine kendine topla güzelim övünecekleri öbür şeyleri yıpranmış yüzüm saklıyor kendine öpüşün tanrının çiçek tozları tenime dağ kokan sesin hep gülümser aniden ve yeniden şehirli bir tebessüm konar yüzüme çiçek ülkesine erken ölmüşlerden sen hey! güzelim sen dilsiz kısrakların geçtiği aklım göğsünde yeşil madensi ipek uyandıran biraz şımarmış duyuyorum kendimi |