’’ Bursa Kalesinden’ ustama selam..

.



Dört gün
tam dört koca gün göğsümdeki taht çatırdadı çürüdü
her yöne eğilebilen su yansılarına bakarak
çırpındı içimdeki nergisler
ve ruhun esrarı gölgelendi kelebeklerden
örüldü uzun uzadıya kaleler


Çölün kendisiyiz yerini alacak başka imge yok
ipeklenmiş sularda senaberlikler
dudağımızda baldan tatlı elemi aşkın
aşkın yüzlerce umut
binlerce arı seğirmesi gözlerinde
güneşli seviye doğru yükselen

Bir dilek, bir temenni
arda kalıp geri döndürdüğün bu uyak
sendeki ateş bende yalımlı su
bendeyim sana sana gül
saltanatımda kilitler kilit üstüne vurulu

Açık tut avuçlarını kuşlar susuz yazı kanıyor
dileyen vaha alsın, düş kursun, umut bilesin dur

Bilirim geçilmez dağlarımızın ayazı
sırdan çatlar bin kez dudaklarımıza değenler
dişin dişi dövdüğü geçitler tuzaklı yurdu tuzumuzun



Üzüm salkımları, buğusundan seyrediyor güneşi
kırk yıl kendiyle kalır binlerce dane
sarhoştur ezeli ezildiğini bilmez
özünü tanımaz leyl

ne vakit işrak olur ne de zeyller asıl


Ah yar! Ah Ali’nin züfikârı
yankısından sakınırken sevgimiz
bizi kimse anlamayacak
kimsenin gözbebeği bizim kadar kanamaz

Sen yürüyebilesin diye şiirin ve aşkın çöllerini
bulunduğu tepeyi terk etmeyen okçu kesildi yüreğim

Sen uçabilensin okun kendisiyim ben
uçurabilen donakalmış her gövdeyi

Işığım Oğulum Sevgilim!

Bütün aşklar sana ulaşınca mutmain
bütün güller sana he’lâldir
içimi yaka yaka ak ve geç
sonsuz kanatlı gökyüzünden ülkemin

Budur boynunun borcu şiirden ibaret yurtsuzluk senfonisinin








.