Ne zaman iki güvercin görsem yan yana
Yığılır yüreğime acılar
Yakalar omuzlarımdan
Yürüyen iki ayak gürültüsü
Yoklar ciğerimi
Kapaklanır sineme dağ gibi bir yalnızlık
Gözlerim aylak dolaşır
Yapışır dilime hoyrat bir türkü
Titretir çenemi sabaha dek
Tükenir en çok efkâr yakışan
Tükenmez dedikleri kalem
Şiirlerim yakılır sana vurulduğum o yerde



Kalabalıklaştıkça şehir yalnızlaşırım
Buz keser solum
Dökülür yapraklarım
Kocaman bir suskunluk basar şehrimi
İkide bir düşersin aklıma
Sebepsiz ve de cevapsız sorular üşüşür beynime
Gülüşü süt mavisi sevgilim nerde diye
Bildiğim tek şey
Hayra alamet değil bu bendeki yalnızlık
Ve rengi gridir her ölümün



Oysa vakit yola çıkma vakti
Üştüm başım çırılçıplak
Ayaklarım yalın
Üstelik de yanımda götüreceğim hiç bir şey yok
Yüzümde bıraktığın çizgiler
Bir kaç bağrı yanık şiirden başka
Yürürüm gölgemle
Eceline uçan bir martı gibi
Ben dururum o durur
Yürürüm
Dururum
Çünkü karşı kıyıda beni bekleyen yok bilirim
Anlamadım ki benim rengim miydi
Geceyi siyaha boyayan
Ne anlatabildim kendimi satırlara
Ne de inandırabildim kağıdı kaleme



Kimse bilmez gözyaşlarımın neden kuru olduğunu
Kim bilir güneşin neden üşüdüğünü
Kim bilebilir kendimden neden gitmek istediğimi
Tamam ben seni böyle sevdim
Böyle de öleceğim
Sen yazı
Ben tura
Nasılsa gelemeyeceğiz bir araya
Barı bırak ağlayayım fırtınanın gözüyle
Tamam bozuldu sensizliğin bekâreti
Bırak tecavüz etme yalnızlığıma
Çek git f/zikrimden
Çek git Allah aşkına
Ağlayayım fırtınanın gözüyle
Çek git