BİRAZ GÜNEŞ BİRAZ DA RÜZGAR TOPLASAKRüzgar toplamağa her inişimiz de Sevgi kaynağımız bir göl vardı orada. Sazları mahsundu, üşüyen nergisleri titrek Onların da nesli tükeniyordu giderek. Gönülsüz ve de durgun akıyordu sular Yaşlı ve özürlü Leylek hep düşünceliydi, Kanatlarını açarak yine de sevgi selamını verdi Mekan tuttuğu yosunlu o kaya başından. Sevgi toplasak bari, sıcacık gün ışıklarından Kırk ikindi yağmurlarına yakalanmadan, Huzur umutlarını hazan seline çeviren zaman geçişleri İnsanın hak etmediklerini, her gün batımında sergileyen. Biraz da güneş toplasak, kırk ikindilere yakalanmadan, Rüzgar ekip fırtınalar biçmekten kaçınsak, Hep güvencemiz olurdu, her nesneye sevgi tortularımız Kaygılar ötelenir, kaybolurdu ölüm korkularımız. Hiç bir şey ölüm kadar acı ve gerçek değildir: Neye baksa, hangi yana yönelse insan Ona gülen her nesnenin sevgisine muhtaç! Gerçek bu, Yaradanın kural ve kanunları geçerliyken Boşuna üzülüp, boşuna karamsar olmasa insan. KEMAL POLAT |
Neye baksa, hangi yana yönelse insan
Ona gülen her nesnenin sevgisine muhtaç!
Gerçek bu, Yaradanın kural ve kanunları geçerliyken
Boşuna üzülüp, boşuna karamsar olmasa insan.
Harika bir eser gönülden kaleme düşmüş üstad Kemal Polat...yaşamın ta kendisi dizelerde ...görebilen gözlere ne mutlu..kutlarım, saygılarımla her daim efendim..