ÇİÇEKLER VE AĞAÇLAR DA GÜLÜMSER
Hangi ağaç, hangi çiçek gülümsemez
Hangi çiçek insan için yaratıldığını bilmez Onlar ki… Açılıp saçılmak, kokular yaymak için Gülen yüz, güzel bakan göz ister. Hep unuturuz bitkilerin de canlı olduğunu Bu nedenle insan zulmüne uğradıklarını. Küsüp kaybolmakla, ya da besin vermemekle Bize hatırlatırlar çok kırgın olduklarını. Hangi ağaç, hangi çiçek Misafir kuş istemez? Ağaçlara kuş konmakla Dal ve yaprak eskimez Tutkuludur her esintiye İpildeyen yeşil yaprak; En sonunda tamamlar ömrünü, Düşer toprağına, dalından sararıp koparak. Yürünen her yolun sonunda Nefes kesen zorlu yokuşlarla Sınanır ansızın insan. Bu nedenle günlere bırakıp kendini, Gülüstanlık sanma her yanı Düzenler bozulunca vakitsiz doğan Ay ve güneş elbette şaşırtır insanı. Unutma nazlıdır her gülün goncası Hep seher zamanıdır toplanması, Örselenip hırpalanmadan koklanmalılar Sonra çabuk küser, çabuk kırılırlar. Ona da, bize de hüzün veren anısı Solup dökülünce başlar sancısı. Keşke bizlerde, Uçmasını bilen kuşlar olsaydık. Onlar gibi bulduklarımızla yetinsek, Zamanı deler, gece gündüz demez, Ayılırdık bu sinsi atalet uykularımızdan. Karanlık gece yarılarında da uçardık. Kemal Polat 30.05.2017 |
Yüreğinizde heyecan daim olsun hiç eksilmesin inşallah..
Harika bir şiir okuttunuz.
Saygılarımla