Bulutlardan yardım beklersin
Belki “farklı rahmet sağarım”diye.
Hangi bulut yardım eder ki sana
Hep böyle olmayacak hayaller kurarsın,
Yokluğun acı yüzü gelip çattığında
Rahmeti tükenmiş damla suyu arasın;
Son durağındaki toprak,
Ağzını açıp, açıp bekler de,
Bir damla suyu bulamazsın.

Olmaz hiç akla gelmez sandıkların di bunlar,
Sen olacakları göremedin
Görüp de yandılar ardından kalanlar.
Sen onlar istesen de göremezdin
Çiçeksiz, bir dal otsuz kalan toprağında,
Sana hep seslenirdi gün sıcakları
Ecrin altında, yanıp, yanıp, tutuşan
Hiç bir zaman rahat uyuyamayan toprak;
Yokluğun acı senfonisini çalarak,
Yaşanan bu acılıgın tek sorumlusu,
Donkişotluk oynayan sembol ruh
Yarattığı harabeleri görmez de;
“Belki kurtulurum” umudunda bocalar
Kaçıp, kaçıp saklanacak bir delik arar.

Böyle misafirlikleri dahi kabul etmez,
Aç susuz, gün ışığında kavrulmuş toprak,
Yer yerinden oynasa, gök yarılıp bulutlar patlasa,
Bir damla rahmeti bile esirger bilinç yüklü bulutlar.
İlerisini, gerisini; eğriyi doğruyu düşünemeyen
Hep karanlıkta gezen mecalsiz aymaz ruhlar,
Okyanusların dibine bile düşseler,
Düştükleri derinliğin okyanus olduğunu bilmezler
Şaşkın ve açgözlü karamsar ruhlar,
Bu bitiş noktasında bile,
Esiri oldukları makamı ve dünya malını isterler.

Kemal Polat 18 04.2016