boşluktan kelimeler
tozudur pembe panjurlu evin
umut bazen bir gülümsemenin kenarlarıdır pembeye yakın ve biraz çatlak uzaktan duyumsadığım karanfil kokusu mudur ölmüş anılar mıdır bir ayrılığa yakın ölümü hatırlarım elbet her bitim ölümü hatırlatır ama her bitim yeni umutları doğurmaz özü işin yakalayabilmek kokuyu bir kırmızıya yakın özlemler vardır bir de onun sancıları sürekli bir ezgi doğar gözün kaybolduğu boşluktan sürekli bir hüzün nedir bu hüzünlü melodiler ruhum eriyor dinliyorum dinliyorum nerde bu notalar hepsini kurşunlamak istiyorum susturacağım yalnızlığı |
sesi güzel, daha güzel şiirler de yazılacaktır bu sayfada..
selam ile.