...alışacaksınyavaş yavaş avuçlarım kapanıyor ayalarıma çivilenmiş aminlerim koparılıp alınmış dualarım öksüz kalıyor... dudaklarımın sevinci sökük öpüşlerim çürümüş toprak kokuyor... gözlerim buz yeşili soğuk donuk bakıyor yüreğim tipiye yakalanmış göçmen kuşlar gibi çırpınıyor... avuçlarım kan revan boş... tutamıyorum yılları kayıp gidiyor zaman saatler an gibi ömür bir nefes sanki versem bitecek... yanlızlığı koynuna alıp öylece uzaklara bakarken uyumak gibi... yıldızlar sökülüyor semadan pul pul baltıkta boğulup seriliyor ıslak kumlara sersefil düşlerim gibi... o dağın yamacında boyun bükmüş tel tel al beyaz gelincikler tenlerine değecek bir dirhem güneş dileniyor avuç açıp doğacak yeni günden... saksıda pembe begonyaları koca çınar gövdesine yaslı sıcacık öpüşleri yok say bizli sevinci unut... göksuda yangın artığı yakamozlar ay ışığına serenat gözlerimden dökülen bin kahır... şimdi gülüşlerimiz sinmiş soğuk duvarlardaki uykusu kaçmış gölgeler bile sus kesilmiş... bensiz sabahlara merhaba diyeceksin nefesini göğsüme gömdüğün sıcacık sabahları unut sensizliğe alıştığım gibi bensizliğe birbaşınalığa kimsesizliğe alışacaksın... Hasan ODABAŞI |