Ne güzel bir şiir.

"Dünyanın Bütün Sabahları" Pascal Quignard’ın (Türkçe baskısı şimdilerde tükenmiş olan) güzel romanı. Sonra harika bir filme dönüşmüş. Bu güzel şiiri esinlemiş.

Müzik ki birşeyler için araç olmayıp esasen bir yaşam tarzıdır. Müzikle uğraşmak ciddiyeti ve bu uğraşı için çok fazla emek vermeyi gerektirir. Meta olursa özünü yitirir.

Sanat derin hüzne ait bir yansıma. Anlatmasan olmaz.

Beyaz kiri gösterir, kirletilse de güzelliğini kaybetmez. Beyazın üzerinde tüm renkler görünür olur, kendini bulur. Hem kirliliği hem güzelliği gösterdiğinden beyazı severim.

İnsanlar bazen kendilerine dahi itiraf edemeseler da yaşamın yolu geri dönülmesi derin tutku ile arzulanacak anlarla doludur ki geri dönülemez. O anla birlikte bilinçli ya da bilinçsiz çok değer verdiğimiz şeyleri kaybederiz. Kimi zaman kararlarımızın, kimi zaman başkalarının verdiği kararların kimi zamanda doğanın gereği olarak kaybederiz. İstesek de istemesek de. Yaşamın özünde var olan acıdır bu, yaşarız ve anlatırız ki nasıl anlatabildiğimiz çok önemlidir. Saint-Colombe bunu müziği ile anlatmış.

Marais’in “ben bir sahtekarım, hiçbir değerim yok” itirafı şok edicidir. İnsanın kendisi hakkındaki bilgisi onu tanıyan insanların onun hakkındaki bilgisi ile ne denli örtüşüyorsa o kadar iyi. Kendini bilmek gibisi yok. İnsanlarda gördüğüm en önemli zaafiyetlerin başında kendini bilmemek geliyor. Kendini bilmeyen başkasını hiç bilemez. Öncelikle kendisi için daha kötüsü başka insanlar için zararlıdır kendini bilmeyen. Katiller kendini bilmez. İkincisi gerçekten değerli şeyler çoğu göz önünde olmaz ya da görülmez. Görmek için hassasiyet ve duyarlık gerekir. Kendi değerini bilen ispata, pohpohlanmaya, ünlenmeye ihtiyaç duymaz.

Siz kendinizi biliyorsunuz, kendi değerinizi biliyorsunuz.