Sufidir meyleden fırtına
Soğuk taşlar kendi üzerinde
Merhaba der yeni yaşama iki zulüm

Biri nefessiz sekiz hatıl
Biri içi dışı ateşten kül

Yoksulluk damlıyor saçaklarından dudakların
Kuş bakışı şehirlerin sokak ortasında
Ayaza kesik köpekler şaşkın

Manşete çıkmış vefanın gözleri
Artık yorgan olur çamura gardaşın

İki kol, iki yavrucak, iki damla yaş
Altın kafeslerin kurulmuş terazisinde
Meydan okunur hayali mekânlara

Kan oturmuş gün bozar hayat
Gri gelincik tarlasıdır bu Dünya

Bakmayın Ay’ın ulu orta parladığına
Döndükçe içinde iniş sonsuzdur
Yoksa oğul mudur bu ayna?

Kızıl evler şarkı söyler Güneşe
Sızlanır direniş tel örgüler gırla safına

Anahtarsız kapılarda tersinir şakaklar
Alçaklar yükselir billâh
Kuyruksuz uçurtmalar salınır tıknaz çocukluğa

Dibe çakılmış omuzda cefamıdır sefa?
Ahde vefa gerek şimdi bozacıya da şıra

İda şerefine kafayı çeker erk
Yan çizer geçtiğimiz doğurgan yola
Tıkanır boğazına huzur sözleri

Gözlerimde tırnaklarını yer ölüm
Alnıma aşinadır manzara

Kazara azar rızada rızasız boşluk
Ve yokluk haktır, ziyana kul mihnet
Evreni on ikiden vurunca adalet

Yazık! sübyan mutlu, mesut
Emanete müstahaktır cinnet…

İmana gel fahiş cennet!

Habibe Ağaçdelen