Yitmek..
yitirivermek saçlarından çocukluğu/çokluğu ki..aklını kaybetmek bel ki kulağımdaki sesin/nefesin beynimin duvarlarına çarpıyordu hala ve hala duyuyordum diyebilirim
“sana”


(...)

gecenin zifirinde
yüreğimde
şaşı bir baykuş karanlığında..
ne tarafa b/aksa..
kendine b/akıyor insan..
çevir aynanı bana..
çevir yüreğini..
kendime bakmak istiyorum ki
İÇİN
-den geçiyor yine
İÇİM..
sesime ödünç bir sessizlik alsam..
hani dalsam
tırnaklarımı yemeden önce
parmaklarına ki
intihar ettiğin uçurumları tutabilir miyim
tırnaksız..
parmak uçlarım nerde..
bileklerimin yukarısını göremiyorum..
yanıyorum..
saksıda kurutmayacağım adını..
su da vermeyeceğim ki
her kelimende düşecek
sayfandan benli yapraklar..
kum saatimi kırdım
çöldeyim
düşü gördüm..
tabanlarımda vuslata kesik
cam kırıkları..
ölümle-yaşam arasında bir yere
saklanmış olmak ne garip..
karamsar bir lodosa tutuluyorum
kapat pencereni..
gün batıyor saçlarında..
alışık olmadığım bir kumrallık
avuç içlerimde/yüzüme sürüyorum
yüzün gibi..
kelimelerimde dolaşıyor yine vuslatın tınısı..
yazılan tüm sözcükleri
tek tek yakmak istiyorum..
üstüm nikotin kokuyor..
avuçlarımda mürekkep lekeleri..
farkında mısın
odandaki lambanın aydınlığından..
ne zaman gitsen benden
daha çok yanıyorlar..




(...)