Sen ve ben, Ay ve yıldız, güneş gibi nurdanız
Günah da biz, sevap da, rengi siyah beyaz biz
Sen ve ben, varla yoğuz, bir avuç çamurdanız
Dört mevsimli bir dünya, her dem kışa talibiz

Sen ve ben; dost ve düşman, deva ile yarayız
Kalem, defter, silgiyiz, sürtüşürüz durmadan
Sen ve ben; hükümdarız, biz vezirsiz sarayız
Sürgün olduk, vurulduk, tahta hiç oturmadan

Sen ve ben; ateş ve su, ya da kurumuş yaprak
Aşmak istesek dağdan; kimse tutmaz düşeriz
Sen ve ben; bülbülle gül, icazet vermiş toprak
Dal kurur, yaprak ağlar, bizde yorgun beşeriz

Sen ve ben; mutlu, mutsuz ağlayan garip deli
Sen uzaksın ben, yakın; kimin umrunda sanki
Sen ve ben; bir geçmişi, sattık hem de vadeli
Aşk bir hayat, bir ömür başka yol yok inan ki

Sen ve ben, gündüz gece gönüllerde tek hece
Binlerce cilt yazmışım, okunmadan bilinmez
Sen ve ben; zor bilmece, kimse bilemez nece
Kalemim aşka yazmış, yazdıklarım silinmez

Sen ve ben; aşık maşuk, ya da divane bir çift
Sevdik Hak emri diye, söyle bundan kime ne
Sen ve ben, çok karmaşık bir o kadarda girift
Sevgi Hak, rota Hakk’a, aşk geçince dümene

Sen ve ben, siyah, beyaz, mavi, yeşil, kırmızı
Gece, sabah, deniz, dağ, damarda ki can suyu
Sen ve ben, kalem, kağıt yazılmayan son yazı
Dipsiz, derin, karanlık, dalınmaz ki kör kuyu

Sen ve ben, dağla yamaç, ayrılık mı imkânsız
Rengârenk, desen desen misk-i amber gibiyiz
Sen ve ben, aşk ve yürek, olamadık mekansız
Ben gülün, sen dikenin; müstakbel sahibiyiz!

Sen ve ben, ilk ile son, yolcuyuz hanımız yok
Gitmek zor, kalmak azap, beklemek bilinmezi
Sen ve ben, dalga ve sal, yazık limanımız yok
Kazdık hem de çok derin, kaderden silinmezi

Sen ve ben, şehir ve köy; gurbet ya da sılayız
Hasret denizde girdap, kayboluruz dönerken
Sen ve ben, durmuş saat, yönü yok pusulayız
Yola revan olmuşuz, yorgun közler sönerken

Temel ATA