düşmeye gör,tüm cihan katleder,ana yüreği af/eder :-(

ben kaldırim gülü oldum
unut beni anne

dediğinde

o kaldırım taşı sen
altında ezilen anne çiçeği ben yavrum
Haticem her ayak basıldığında üzerine
ahhh eder anne çiçeği
kim ne derse desin
ne durumda olursan ol
ben hep senin annenim
dön gel bağrım açık
kalkan gibi korurum seni korkma
birlikte savaşalım oralarda yanlız kalma

diye yalvarmıştı

ilk ve son aramasıydı telefonda

ve gidememişti
cesaret edememişti savaşmak için güç yoktu
dizlerinde
yüreğinde
kirlenmiş bedeninde

ellerinin kiri olmuştu çocuk yaşta çıktığı erkeklerin
kendisinin ise sonu
masum küçük bir kartopu
günah
çığ olup altında ezmişti o’nu

adı çıkana kadar canı çıksın demiş babası da dahil
tüm akrabaları
idamlık mahkum gibi ipini kesmişti
dayanamayıp onca baskıya
bir ikinci hataya düşüp evden kaçmıştı

şimdi kaldırım taşı
eskiden hatice

sesi nefesi yoktu artık adı gibi baba evinde kalmıştı
prangalar sustalı bıçak dudaklarında

sus sarmaşıkları yüreğini kaplamış
ağulu çiçekleri
panzehirsiz

anne çiçeği her ahhh ettikçe
hatice bin ah eder
hatice bir ahhh ettikçe
anne çiçeği kanlı gözyaşı döker

keşke ah
keşke o ilk günlerde
dön diyen anacığını dinleseydi
bu kadar batmadan çamura
azıcıkken kiri pası
babacığının ellerinde ölseydi

ölmekten ne kadar çok korkmuştu o günler
şimdi her gün bin kere yüz bin kere ölüyordu
morfin vuruyordu duygularına
yoksa dayanamazdı duvarların şahit olduklarına

her ayak izinde bir yaprağı çürüyordu anne çiçeğinin
her yaprakta sarmaşıklar büyüyordu yüreğinde
ağulu panzehirsiz sarmaşık çiçekleri
ve kaldırım taşının altında ağlayan anne çiceği ölüyordu

dön dediğinde dönseydim anne
keşke namus kurşunuyla ölseydim anne

her gün ama her gün
ölüyorum anne ölüyorum diyordu


ağlak elleri ile yine kendi kendini boğuyordu