Sonbahar Çıkmazı—sen, en çok senindin! Sen evli bir kadındın/ belki gözlerin yüreğimdeydi! Ama sen başka tenin yakınındayken, her gece Ben çoktan hayatın terk ettiği çaresizlikteydim… Seni, sen kadar seviyordum ve az sevmekten de, Hani olur ya, bazen hüzün yağmurla iner Korkuyordum! Unutmaktan senin evli olduğunu… İçimden atamadığım çığlıklar yükseliyordu: Her şey, yıllar gibi geçip gidiyordu… Olmuyordu! Yüreğimin yeminiydin… Seni seviyordum Şimdilerde/ anlamını sorduğum soruların karşısındayım, Ya cevaplar senden uzak çıkarsa… Ya yanlışsam, Korkuyorum! Ne olur bakışlarında saklı kalayım… Sen aslında ne çok şeyim olmuşsun/ bilmeden Kendimi varlığınla büyütürken… Küçülüyordum! Farkında değildim/ üstelik daha adını bile bilmiyordum. Belki bu sonbahar çıkmazında daha da hüzünlendim, Ama o kadar çok seninle doldum ki-yüküm ağırlaşsa da, Hani ezilmeye razıyım… Yeter ki seni daha da çok seveyim… —seni unutmadım; en çok senin olan seni… Emre onbey |