acı ve ben iki kardeş gibiyiz
yaşamı bölüşmüş,

ruhuma katık olup
bir ur gibi dolanmışsın.

bütün güzel günlerime
mani olmak için,

her sabah gün torbasından
bana bahar müjde lense

onun sayesinde
dilimlenmiş öfkelerden
hücuma geçmiş sancılar fışkırıyor yeniden.

hiç istemediğim bir ağızla
isyan kusuyorum hayata,

küfür öğütüyor dilim
aşınmış yaralar yüzünden.

Ey! acı sana hüküm giydirmek
bu kadar mı zor ?

savunduğum, yapmaya çalıştığım
tezler bile tezatta düşmüş.

kanıt mı istiyorsun benden
neredeyse sürüklenip gittiğim
geçirdiğim onca sene
senin izlerini taşıyorum aynalara,

sen kendi değerini bile anlamsız kılacak kadar kötüsün
ve bütün kuralları çiğneyecek kadar bencil.

öldürdün köylü saf temiz duruşumu
zehirledin gençliğimi
nefsin ipine çekerek

geceleri ağlama nöbetlerine tutup
beni her türlü mahcubiyetin içine gömdün
hayat ağacından koparmak için.

bütün bilgeliğim acizliğine köle olmuş
korku dolu yüzüne bakarken

aksak ve kırık beklentiler
beynimde kopardığı fırtınalarla
hak etmediğim ölümü fısıldıyor
bu kavgadan kaçıp kurtulmam için,

sözlerim tükenmeden hesabım kapanmayacak.

Toprağı öpeceğim gün
ağzım kan kusacağını bilse dahi

o taviz vermez gururum
çehremi sana karşı daima dik tutacak
bakışlarla süsleyecek kendini.

fazla heveslenme acı
bir gün benimde sıram gelir
gelip geçerim bu dünyadan.

unutma ki; seninle dolup taşmış ruhum
sana asla pazar olmadı.
satılacak nefes değil benim çektiğim
ayrılıklar, hasret benim şair gönlümün
en mukaddes ilacıdır.

dibine kadar dalsam da senin kabına
özür dileyecek hiç bir kabahat işlemeden

meşru haklarımı duadan yana geçirip
Tanrıya her gece tertemiz duygularımla dökülüp
yalvaracağım.

nefretim yoksul kalışına takılıp
yemin içmesin diye.
hoşçakal Ey acı.
başını önüne eğ ve çekilip git huzurumdan.