Şehrin birinde melek olup dünyaya gönderilen
bir kuş ile ihtiyar ve acımasız bir oduncu varmış
melek kuş aç hayvanların vücudundaki yaraları
temizler ve tüm böceklere yiyecek temin edermiş
oduncuda sürekli ağaç katliamı yapar yan gelip
yatarmış gel zaman git zaman güneşli bir gün
son ağaç kalmış ve oduncu o ağacın gölgesinde
uyuklarken melek kuş ağaçtan kalan tek bir
yaprağa tutunmuş ve ağlamaya başlamış göz
yaşları oduncunun yüzüne düşmüş nur olsun
diye ama nerde değişen bir şey yok melek
kuş görevini tamamlayıp bir sevgi bulutu
olarak gökyüzüne abanmış…

Bulutsuzdu;
Aç bakışların hükmü
Eğer böyleyse sınanmak
Ateş ülkesine yolculuk varsa
Kanadı tutuşmaya razıdır simurg


Hoyrat kalan demlere inat
Ellerim titremez bilirim
Ayaklarım uyuşmaz
Kaçak güreşlerin
Altında kalmam
Yiğitsem elbet
Ölürümde
Ölüme…


Ağıtları sus analar!
İçinde karanfil
İçinde nergis
Nedir suç/
Kendinden olanı
İstemek/mi?


Tüm ağır bedelleri
Yürek işçileri taşır
Sözlerinde ağıtla
Gözlerinde şarkıyla
Bu duvarlara kınalı el değmiş
Maviyi çizmiş yiğitler umutla


Bizde;
Aşk kırmızı
Kefen kırmızı
Bir gün elbet bir gün
Çirkef kapıları süpürülecek
Dokunsun ellerimiz birbirine
“Vebalı değil bu yürek
Vebal ödemesi gerekenler
Utansın…”


Aç seslerin ağıdını duymayanlar
Kendi tokluklarında boğulsunlar


Bu kente yalnızlık çöktüğü zaman
Uykusunda bir kuş olur ecelsiz
Alıp da başını gitmek istersin
Karanlık sokaklar kör,sağır,dilsiz(uğurlama/grup yorum)