Yükü, merkep sırtında; umutsa kucağında
Dağ patikalarından, iner ovaya doğru
Dört yetimi daha var kerpiçten ocağında
Güneş yanığı ne ki yokluktan yanar bağrı

Adamını yitirmiş bir mayın tuzağında
Geçim denilen bela her gün ölmekten beter
Sabır ile yoğrulmuş çile çok azığında
Dert çekmeye alışmış bu ayıp kime yeter ?

Her çocuk bir umuttur, bir fidandır dikilen
Susuz,kıraç toprakta nasıl yetişir o can
Kuruyan bir dal olur yaprakları dökülen
Bu bitmeyen drama hiç mi yoktur bir bakan ?

Doğan rızkıyla doğar yaşar da nasıl yaşar
Büyüdükçe çileler türkü olur diline
Sahip çıkılmaz ise bir gün mutlaka düşer
Fırsatını kollayan kötülerin eline

Yıllarca kapanmayan ne derin bir yaradır
Bize kalsa kapanır sarılmayan yara yok
Yarayı kaşıyanın işi gücü paradır
Maksadı nifak sokmak işkembesi dolu tok

Göçle sorun bitmiyor yerinde çözmek gerek
Günlük çözüm üretmek çare değil davaya
Huzur, refah, eğitim önce olmalı erek
Yoksa bütün emekler uçar gider havaya...

Mehmet Nalbant