Kör Güzeli Bilmez Aşk Görür
Dilim sayfalara kazındı hecelerde, hislerimi eşeledim.
Tanrı kalemi hediye etti, bileklerimi muma çiviledim. Rüyalar bir bir serpildi çorak arazinin çatlaklarına. Umut sürdü merhemi atın dört nalına. Hüznün içtiği şarabı aldı, adını koydu sol omzuma, Gündüzler doldu adı senden kanıma. Bir duygu yetiştirdi toprak, gökyüzüne... Saçların, dört mevsimin neşe yuvası, nakış olup sürüldü sineme. Çölden kum satar vücudum yeter betonun sert şehrine, Kumda ayak, iz bırakmaz rüzgar kuma hasretse... Bir yandan mürekkep içerledi. Karanlık soldu. Verdiğin nefes, hikayemde açık renk bir bulut oluşturdu. Bakışlarına komşu kirpiklerin, ten rengimde kayboldu. Doğrusu; sözüm boşlukta bir ses, sen duyunca anlam oldu. Adım, bataklık dilinde bir sinek. Sağına komşu, soluna ortak oldu. Bahattin BERKDİNÇ |