’Küçük Kıyamet’
Diyorum,neden büyüksün gözümde
hep ’doğal,sade ve natureL’
Aslının kokusu vardı ’özünde’
’inşaAllah’son noktaydı sözünde
buseli gülüşü ve pir nur ’yüzünde’
...körlüğe sebebti o ışık’gözünde’

Yağmurluydu hava ve
bizim havamızda bozuktu
önce sustuk,ruhumuzda kopan
fırtınalara nisbet edercesine
içimizde bir titanic batıyordu sanki
ve sanki...
yağan yağmurlar hırcın dalgalardı

direniyorduk,
fırtınalarla boğuşarak
nefsimizle yarışarak
ruhumuzla savaşarak
ayrılık meleğiyle sevişerek
son nefes alış verişlerinde
peki’eyvallah’ diyerek

olmadı diyerek başladı sözüne
’olmadı ve halen olmuyordu’
’engeller’
engelli kılmıştı hayatlarımızı
ayırmıştı azrail yollarımızı
bu kez sevemedik ’katilimizi’
alamadık yakasından ’ellerimizi’

yağmurlu bir ölüm akşamında
damlalar b/aşkaymış
keşke..keşke..
ruhumuzdan da y/aksaymış
meğer;
kader bu sevdaya s/armış
O’nada ’eyvallah gönülden’

yağmurun artık bir anlamı var
bu yürek
ilk defa toprağın kokusunu
çiceğin bükük kırılgan boynunda duydu
ve..ve ’o gün’
kainat ’yokluğa ayrılığa’ doydu
kimler bilebilirdi ki,
anlaya bilirdi ki,
deseydim eğer ’küçük kıyametim’ koptu
5.12.12 ’Vicdan avcı’