Haramı bırak,
helali bile terkettik
bırak dönüp ardına bakmayı
terk-i diyarı dahi terkettik


İbrahim Hakkı, Hakka vasıl olunca
derde büründü korkuyla kendince
gülmeyi unuttu,avare dolanır naçar
yüzünden rahmet, feyz, nur sacar


Hep düşünür kulların halini
Yaradan sorar mı acep bana
Adem’lerin sualini ?
Nasıl anlatırım O’na kulların ahvalini ?


Devrin patişahı ferman saldı
İnsanları heyecanla bir yarış aldı
Bütün hünerlerini sergiledi halk
İbrahim Hakkı, yine de bedbaht


Çabalar yaramadı bir işe
Dur demeliydi patihaş bu gidişe
İbrahim Hakkı’nın yüzündeki endişe
Bırakmalıydı yerini, bir gülüşe



İbrahim Hakkı, kulları izlemekte
Nefs’lerin halini görüp içlenmekte
Hakikatler güzel bunu bilmekte
Yaradılanları ayırmaksızın sevmekte


Derken yolu kasabın önüne düştü
Durdu baktı etlere, ruhuyla gülüştü
Koyun koyun bacağından,dana kendi bacağından
tavandan iplere asılmıştı
İbrahim Hakkı bunu görmüştü


Birden gülmeye başladı
Kalktı bir de oynadı
Güzel dostu gören patişah
Hayretle afalladı


Yaklaştı sordu dosta
hayrola İbrahim nola?
bunca çaba sarfettik güldüremedik
Seni güldüreni etrafta göremedik


Baksana der dost,patişaha
her canlı kendi bacağından asılmakta
anladım ki Hak,bize sormaz ahvalleri
çünki perişan Adem’lerin halleri
bağlamıyormuş bu durum, ben gibi delileri


Ben gülmeyim de kim gülsün ?
her kul kendi haline gülsün
Eğsin başını yumsun gözünü
Manevi gözlerle, özünü görsün


Özler temiz, sözler bitik
Allah gönüllerde yitik
Dünya dolmuş içe dışa
Kalp yüz tutmuş kara kışa


Üzülürüm bu gaflet hallere
hırs, para, pul, mekanın nere ?
sarılmak verken amber güllere
Rutubet kokulu balçıklar niye ?


Ot ile beslenen,kurban olur
Hak ile beslenen Kuran olur
İçini O’na yönelten kul
Hakikatleri, doğruyu kalbinde bulur

Ak yüz kara yüz mahşerde bilinir
Bencil olmayan her yerde sevilir
Bu güzel yüzlerin bir de içi var
Düğümler,pürüzler o tes bölümde bulunur