KIRGINIM KIRILAN ÖMRÜM GİBİÖyle kırık ki cümlelerim, tıpkı hayatım gibi Dağılmış ortalığa çengel bulmaca misali Hangi ucundan başlasam kayboluyorum Bir kelime bilsem übüründe tıkanıp kalıyorum Hayatın benim yollarımı tıkadığı gibi Tıkanıyorum hayata.. Nereye adımımı atsam yürümek adına Çukurlar açılıyor girdap misali içine çekerek Kaçtıkça kovalanan kelebek gibi Kurtulduğum her ağ başıma çorap örüyor Ben sökme telaşı ile koşuyorum yine geçmişe. Sağım solum sobe elim elinin üstünde Deyip uçurumun en ucunda bekleten yar Yardan düşeli nicedir Yolum ayaz güneşi, yar başımın ateşi Düştü, düştü yükseldi Havale kapımda bekler. El salladığım her güneşin ışığı Kararıp üstüme çöreklenir aysız gecelerde Örtünürüm yıldızların pırıltılarını kefen diye Soyarlar acımadan mahremiyetimin odalarını Yetmez ölmem, Neden öldün diye asarlar dillerinin ipine. Yılların büyüttüğü çınar gibi devrilirim yol üstüne Gelen basar, geçen basar üstüme Atlar yollarına devam ederler yüksünmeden Halbuki ne ümitler biriktirmiştim yapraklarımda Dinleyecek birisini bulamadım ki anlatsam Solmaya mahkum edildim düştüğüm yoldan kenara itilip. Şimdi sarılıyorum yalnızlıkları üstüme Taktığım her kuşak rengini kaybetti Bir ben kendimi kaybetmedim Sitemleri doldurdum ayrılık valizine Adresine postaladım Ayakta dimdik geleceği karşılıyorum. Buse DENİZ |