MEVSİMSİZ AÇIŞLARSonbahar gülünü bilir misin ? Geç kalmışlığın hüznü öylesine derindir ki , hep taşıdığı bir yüktür gövdesinde, açtığı o kısacık dönemde... Güneşin üvey evladıdır sanki, kendinden esirgenen ışığı bekler durur , sesini çıkartamaz ki... Bağrında toprağın gözyaşını bile bile ,açar. Rüzgârın acmasızlığından korkarak , yüreği ağzında ,öylece bekler sabahı... Dokunulmazlığının farkındadır , bir esintiyle nasıl dağılacağının , ve kokusunun olmadığının... Kimbilir mevsiminde açaydı ne baharlar sevecekti onu, ne güneşler kıskanacaktı kokusunu verdiği geceyi.... Kimsenin günahı yok ki bu işte , zamansız açışının boyundurluğu ,boynundaki , kim çeker acısını kendinden başka.... Solma hakkının bile elinden alındığı , mevsime açmıştır çünki , yapacak bişey yok... Deli bir rüzgârın avuçlarında , savrulup gitmeyi beklemektir , ne yazık ki kaderi...... |