Bana şair demeyin,
Değilim, şiir yazmaktan anlamam.
Kaba-saba yabaninin biriyim,
Romantik olamadım, olamam.

Bir garip dağ adamıyım,
Yalın gerçeklerle yaşarım.
Rüzgarlarla yarışır,
Vahşi hayvanlarla güreşirim.

Ağaçlara tırmanır,
Kayalarda sekerim.
Issız, derin ormanlar yurdum,
Kurtlar sırdaşımdır benim.

Kartalca okur-yazar
Ayılarla konuşurum .
Şiir yazmak da neymiş?
Kim kaybetmiş ki ben bulayım?

Hem şiir yazmak neyime,
Benim şairliğim kaç paradır?
Öyleyse neden yazayım,
Kendime midir garezim?

Israr etme, yalvarıp, yakarma,
Talı dille kandıracağını sanma.
Kararlıyım, dönmem artık geri,
Benden şair olmaz,anla artık sevgili.

Doğru, bir zamanlar yazmıştım,
Kendimi matah bir şair sanmıştım.
Ve o meş’um gece geldi, çattı.
Mel’un bir el şiir defterimi sobaya attı.

Sobaya atılan defter alevler içinde kaldı,
Şiirler, mısralar yandı, soba kaderine ağladı.
İsyan etti soba, gözyaşına boğuldu,
Suç ortağı olmaktan utanç duydu, kahroldu.

Suçumu bilemedim, savunmamı yapamadım,
Tek celsede idama çarptırıldım,
Temyizi yok bu suçun, ölümdür benim cezam,
Şiir yazmak suç mudur?Sanki vatanı sattım.

Ben yazarsam sana ne,
Sen aşktan, şiirden ne anlarsın?
Keşke, benim şair olduğum kadar,
Sana da vicdan verseydi yaradan.

Sende vicdan yok, merhamet yok,
Allah yarattı demiyorsun.
Senin için yanan şu biçareye,
Bir yudum hayat suyu vermiyorsun.

Feryadım arzı aştı, meleklere ulaştı,
Söyle, aşka inanmaz mısın?
Kalpleri dağlayan aşk narına yabancıysan,
Nasır bağlamış kalbe şair ne yapsın?

Farzet ki yazmadım, yazmıyorum.
Kara vicdanın beyazlaşacak mı?
Şairin feryadını duyamazsan,
Yüreğindeki buzlar çözülecek mi?

Dilim susup lal olsa, elim kurusa,
Günah yüklü bedenler huzura kavuşacak mı?
Göz pınarlarım kurusa, gözyaşım akmasa,
İki yüzlü riyakarlar rahatlayacak mı?

Al, senin olsun bütün şiirler.
Şiir yetmezse, tüm hikayeler.
Aşkı anlatan, aşk kokulu romanlar,
Romanlardan üretilen senaryolar.

Anılar senin olsun, hatırlamaktan kaçınma,
Yeter ki elini çek, üstüme gölge olma,
Bedenimi ezip geçtin ama,
Acı, bari ruhumu paspas yapma.