Düşmüşüm birkere susuz çöllere
Böylesine kor ateşlerde yanarken
Bir damla su verenim bile olmadı

Eller mutluluktan gülüp oynarken
Coşkun ırmak gibi dolup taşerken
Ben ise bahada serap görüyorum

İçimde yıllardır söndüremediğim
Yangınlarım almış başını gidiyor
Ben su içtikçe dahada yanıyorlar

Patlayan yanar dağlar gibi sanki
İçimde durmadan yanıp kül olan
Bu derin,mana dolu,duygularım

İçimdeki ruhum dolup taşerken
Bedenim kendi içine sığmazken
Dünya bile gözüme dar gelirken

Ben asla yüreklere bile sığmam
Nasıl yanarsa yansın yangınlar
Ben hiç bir ateşlere har olmam

Yanan ateş aşk ateşi olmalıdır
Yoksa ateş tat verirmi ruhlara
Bu bizdeki ilahi aşklar olmasa

Hangi aşklar yerini bulabilirler
Kaybolmuşluklarının ötesinde
Şeytanlaşmış bir akıl küpüyle.

Ufuk GÜNEY