Yazabildiğim Kadar Acı
Sonradan farkettim;
Tuttuğum ellerin aslında bir diken olduğunu, Avuçlarıma kan doldurduğunu... Uçurumun kenarında bunu düşünemiyor ama insan Âma oluyor adeta Hele ki bir kez olsun aşağıya bakmışsa Aklına bile gelmiyor onu sağ kılan. Düşme korkusundan... Korkuları yüzünden kaybediyor. Denize düşen yılana sarılıyor... Ama ben bu yılana sarılmakla kalmayıp Koynuma kadar sokmuşum. Yetmezmiş gibi koynumda beslemişim En sonunda da koynumu sokmuş o hain... Biliyorum... İmgelerle aynı şeylerden bahsediyorum hep; Gidişinden, İhanetinden, Nefretten... Hep bu yüzden yazıyorum. Ve keşke diyorum; Keşke, yazabildiğim kadarını yaşamış olsaydım çektiğin acıların... Daha az kanardım... Ahmet Kastancı |
Keşke, yazabildiğim kadarını yaşamış olsaydım çektiğin acıların...
Daha az kanardım...
her şiirin bir öncekinden güzel :)