Neden sevmedin beni diye hakkım yok belki sormaya,
ya da başkasını seviyorsun diye isyan edip kızmaya..

Kalp ve hayal kırıklarıyla kaplı yollardan çok geçtim ben.
Masum ayaklarıma battı hep,
geçmişim geleceğimle beraber kanadı hayat yolunda.
Gözyaşlarımla ne kadar ıslanırsa ıslansın duygularım,
hep kuru kuruya sevdim seni.
Her seferinde bir umudum,
bin yaşımla beraber düştü yere.
Gözlerim her gece yağmur yağdırdığı hâlde bu şehre,
ıslanmadıkları için hiç bilemedi insanlar.
Hayallerim bile ıslaktı oysa,
düştüğü soğuk suda üşüdü ve hasta oldu hatta,
gülüşünle kurutmadın.
Sancıyan gecelerde yokluğunu hapşurdu sessizce,
susuşlarımı bile dinlememiştin ki;
duymadın..

Yalnızlığımı isyana sürükleyen bir duygu sevilmemek;
kalbi kıran,
damarlarıma üvey duyguları aşılayan..

Sevmiyorsun ya..
Bu yüzden;
hiç tanımadığı bir ailede yaşayan
ve hiç sevilmeyen üvey bir evlat gibi hissediyorum kendimi.
Sormaya hakkım bile yok ama;
neden sevmedin beni ?

Ahmet Kastancı