galiba yavaş yavaş
ben de alışıyorum oyunun kurallarına…
ah bir tanem, nefesin çok olsun
bilsen şu an
inan kaybettim kendimi
sen ki benim canımın deva şerbeti
doyasıya içiyorum seni
belki haberin yok
serinletiyorum yanan şu kalbimi…

devrini beş geçen ibrelerde o nefes
yapmacık ve dil ucu sevdalaradır
dağlarımın yankılarından duyulan ses
söyle vefasızım, sezdin mi
bulutlarımın gölgesi
kadife dokunuşlu bir sitemdi

sen ki
hiç olmanın gerçeklerinde
kalbimden cayan bol ayazlı mevsimlerdesin
gam yüküme yenisini ekleyen
günden güne yabancılaşan buz demeksin

yan yana dağlardan başkası
kocaman bir hiç bu devranda
neyleyim
dipsiz kuyularda saklı gizem
anladım ki
çıra misali yakar çözmeye çalışanı

samimiyet
arıların ikramı bal kadar tatlı bilirdim
meğer nasıl da yanılmışım
kendine gel, durduk yere çile
neyine gerek diyor içimden yükselen ses

nitellik mi, nicellik mi hasletin
sonuçta
rakamların toprağı yağmurlara hasret
yalnızlığım
yorgunluğum nafileydi demek
bir umuttu bendeki
sıcak suya tuz kattım
şafak sökerken belki derman verecek

algıların ahtapot kollarında
vuslat bir tesadüften ibaret
çok zaman oldu toy çağlar ile hicrana
hayalde vurgun yemiş duygular
bundan böyle
suskunluğun çöllerinde yanacaklar

şimdi nerede
bin coşkulara bir sebebim
ben zaten işte bu yüzden yabanım
küllerim savruluyor her daim maziden
biraz da muammayım

süleyman misali
iki değil benim çözemediğim
mert olsan biraz, minareye kılıf hazır
bahanelerin yüzeyselliğinde
epey zamandır üşüyor şu kalbim
16.11.2012-Ahmet BOZTAŞ