Nasıl gelsem
Nasıl sarılsam param parça kollarına
Dilruba, bana Halep’i, Şam’ı ve seni anlat
Anlat ki Hermon’nun hasretini
bir gelin tacı gibi Olympos’un saçlarına takayım
Sen ki kanadı kınalı serçe
Sen ki loş karanlıkların şavkıyan yıldızı
ve gasp edilen cennetimin en vahim
ve en pervasız günahsızı.
Bana dağ çiçeklerinin şarkısını söyle
Sümbüller yine boynu bükük
Nevruz zemheride kalmış derler
Söyle Dilruba söyle; al yazmalı gelinler
Kır çiçekleri açmadan sevdiğini neden bekler

Belki benim için bir hayaldin
Belki de mahşere adanmış bir dilek
Biliyorum Dilruba, biliyorum
Seni ve sevdalarını yitirdiğim gün
İçimdeki gül yanaklı çocuk ölecek.

İsyanım var savaşlara
Kurşunlara Atomlara ve nötronlara
Dilruba, bana öyle boynu bükük bakma
Tek başıma yalın kılıç değilim
Kollarım çalı dikeni,
Yapraklarım fırtınada kalsada
Ah Dilruba çiçeğimi kokla
çiçeğim sevda
çiçeğim barış,
Çiçeğim dolu dolu Anadolu
Seni görmeyeli kaç bin yıl oldu
İlk insan kardeş bilirmiş kardeşini
Güneşe gülerek gidenler
Bir daha geri dönmediler...

Dilruba, saçların gün ışığı
Gözlerin çölde kuruya kalmış hurma tanesi
Yabancı bir el dokunsa tıp diye düşeceksin.
Yüreğin Dilruba, yüreğini saklama benden
Yüreğimi bir bilsen
Kanadı kınalı bir kelebek gibi
O gün ölürdün sevincinden...

Bana gayrı hüzünlü nağmeler ağır geliyor
Ağıtlar ağıtlar ağıtlar...
Ağıtlara kulak tıkıyor göğsüne taş basmış dağlar
Ve şehirler, metropoller
ve tüm kaşelenmiş puştluklar
insan kıyımlarına susar.

Dilruba, bu öykü savaşı yaratanlara karşıdır.
Bu öykü dilsiz karıncaların onurlu direnişini anlatır.
Biz yaşayacağız Dilruba ! Biz yaşayacağız !
Yollarına gülücükler bırakıyorum, karınca gülüşü gülücükler
Ve şunu bil ki barışı sevda bilenler
Güneş’i sırtlayıp da gelirler..

Haydi kucakla ! Getir Güneş’i...

.