Bu neyin yası çocuk ? Bu neyin ?
Ölümü çok özledim, yaşamak gayri haram diyorsun
Görmüyür musun toprak seninle uyanıyor
Memleket sessiz,sensiz ve sevgisiz
Ve sen ille de makberi bekliyorsun
Etme çocuk ! Her filiz kendi bedeninde dal verir
Henüz teninde papatyalar açmadı
Ellerin hasretle bir sevdayı kucaklamadı
Umutlarını kör gözlü karıncalar gözyaşlarıyla yıkamadı
Haydi, bağır çocuk bağır !
Bir çığlık ki anlatılası gibi değil
Güneş’e gidenler ak gelinlikler içinde bir gün dönecekler
Ama sen ben öldüm diyorsun
Yapma çocuk ! Ben gelince yas sarınıp ağlama
Bak görüyor musun bahar geldi, çayır çimen şenlendi
Tüm martılar adına şarkılar söylüyorlar
Sen ölemezsin, yaşamak senin de hakkın
Hayata kök salmış akşam sefası gibisin
Her dokunuşta şuranda yedi renk
Yedi cihana bedel bir yürek taşıyor
Ah ! Sen bilmezsin,geceleri erguvan düşlerinden öpüp kokluyorum
Çocuk ben de insanım; topraktan yaratılmışım
Sen akordu bozuk kah kahalarıma aldırma
Su kadar berrak değilim
Beni de kirlettiler çocuk, beni de...
Adını her anışımda yıkım yıkım yıkılan ben;
Hüzünlere yoldaş sesini ne çok özlemişim
Uyan çocuk uyan bak ben geldim
Sana mavi bağrında destanlar yazılan
Karanfil gülüşlü sevdalardan,
Kocaman yürekli bir memleket getirdim
Haydi, öp yüreğinden...

.................................

Bu şiir yüreğini ve beedenini bu topraklara adamış güzel çocukların anısına yazılmıştır.