Söyleyemem
Söze dökemem
Bedene sığmaz
Gözle görülmez.
Hem
Söylemeye kalksam
Her aşıkın söylediklerinden farklı olmayacaksa
Neden söyleyeyim?
Öyle kolay değil üstelik.
Duygularım cennette;
Dile gelir, söz olursa kovulur cennetten,
Fanileşir bedenlenir.
Ve her beden ölümlüdür.
Oysa şimdi özgür
Ve sonsuz.
Ne bir bakışa
Ne bir gülüşe
Ne dokunuşa muhtaç büyümek için.
Ne iknaya, ne inkara;
kanıtlanmak için.
Ne ihanete alet,
Ne sadakatle hapis.
Ne umut fakiri
Ne beklenti sabırsızı.

Yürek rahminden doğurdum onu
Besledim, anlam yüklediğim
Ama belki de anlamsız bakışlar, hayaller, sözlerle.
Büyüttüm imkansızlıklar
Çaresizlikler, özlemler ve acılar harmanında.
Sonra
Anlam verdiğim bedeni soydum üstünden
Saldım özgürlüğe.
Korudum onu cisim olmaktan
Başkasına muhtaç olmaktan
Bana muhtaç olmaktan.


İşte söyledim.
Ama ben bile acizim;
kendi içimden çıkan
Hiç bir yüreğe sığmayan
Ve artık beni besleyen
Beni taşıyan
Dahası
Beni ben eden bu duyguyu anlatmaktan.