Köşe başında,
ıssız ve korumasız,
bedeninin örselendiği bu kaldırımlarda,
saçaklardan sicim gibi süzülen yağmur damlalarının altında
BİR KADIN uzattı elini,
karşısındaki yüzü görünmeyen adama.

Belli belirsiz duyulan sessizliğiyle,
merhaba dedi,
tüm silikliğiyle.
Çıkarken,
üçüncü sınıf bir otel odasının merdivenlerin
basamaklarında.

Aynı yaşadığı hayat kadar
kaygan ve de kirli adimlarinda
gözyaşlarının köpüğünde yıkandı
pişmanlıkları ve çaresizliği
koridordaki boy aynasında.

Eksildi sanki her basamakta,
ruhundan akan feryat dolu ümitsizliği,
arındı tüm karanlıklardan,
arındı tüm kahırlardan...

Geceye soyundu,
akşamdan kalan bu günün son dakikalarında,
tanımadığı,
ve kimbilir bir daha hiç karşılaşmayacağı bu bedenin soğunda,

kayboldu sabaha kadar.

Soyundu gözlerini sımsıkı kapatarak,
görmemek için bedeninde tırmanan soluk ve dokunuşları.

Soyundu sabah kadar,
olanca utancı,
duvardaki saatin vuruşlarına karıştı
ve de yalnızlığına sığınarak,
genzine dolan bu alkol kokusunu duymazdan gelerek
gün ağarıncaya kadar dayandı.

Tenine değen hoyrat bir dokunuşla uyandı,
kalk giyin diyordu,
gece tüm zerafetiyle yanına uzanan adam.

Hadi gitme zamanı !
Olanca heybeti ve azameti ile,
kendisine sahip olan,
ve şu an,
kulakları çınlatan bir uğultuyla,
kaçtığı gün doğumlarını kulağına haykırıyordu sanki.

Sanki
yaşadığı üzerine yıkılan
onca sabah olmamış da,
sanki yeni doğmuşcasina.

Saf bir bebek edasıyla
doğruldu yataktan,
giyindi alel acele bir yandan.

Hoşçakal diyordu,
hoşçakal,
eline sıkıştırdığı bir tutam parayla.

Bu kahrolası odada,
çöktü kaldı bir anda.
Alışılagelmiş bir gündü oysa,
bedenine değen ne ilk eldi,
ne son temas.

Ama bu defa içi bir başka acımıştı,
bir başka kesmişti yüreğini ,
avcundaki para.

Uzunca bir zaman baktı ardından,
kendisinde tek bir iz bırakmayan adama.

Bedeninin bedelini,
yüreğiyle ödeyemeyen
binlercesi gibi,
onun da ardından sessizce baktı,

köşebaşından uzaklaşana kadar...

AYDINLIĞA MUHTAÇ
BÜTÜN KARANLIKTA KALAN
KADINLARA ITHÂFEN...