öfke/nin
kana karışmış yalımlarında
hasretini solumak
düşer peşime
/ve
sessizliğim inletir
geceyi…
/izli bir mermi
kör karanlıkta
isabet alır
/yaralanırım
yırtıcı kuşlar nöbette
yer gök sarsılır…
yol keser ölüm
/acımasızca
irin gibi akar zaman
dağı dağa örmek
ister keder
/ve yalnızlığın
İzdüşümleri ile
/karışırım gölgelere…

Issızlığın
dokunuşları ürperir
ve sen
/sizliğin
yanıma uzanma
vakti gelince
/dar zamanda darda
kalır başım
sarmalayan gülüşünü
özlediğimde
kendine çeker
bir ses!
/yaralı ezgiler gelir
dilimden…
dipsiz kuyulardan çıkamam…
/gözlerin
gözlerime değdiğinde…
/hep yaşayacaksın bilirim
ben öldüğümce!
acı gerçek dedikleri
budur!
paspas yapar
anıları
bir burgaç olur
/yaşama hevesine
süründürür
/yangın adamı…***

rotası belli değilmi ki
hayatın
/seherin kızıllığı gelir
sonra
sancak iskele
salına salına
kaldırımında esrik suların…
/seyreder dururum
yeni günün kanayan
yarasını...
/kara, kızıl, mor
ne varsa canhıraş!
gördüğümdür
fermuarı suskunluğumun
/yüzüm soluk,
ve gri denizler...
yeni tufanlar kopacak!
haber gelir
dolular yağar
/çılgınca
yeryüzü denizlere
/deniz göklere fışkırır…
canım öğütülür
canım bu gece
/suları kanımdan
devşirme değirmeninde…

Hidayet DAL

***Yangın Adam:
Neyzen Tefvik’i anmak için konulmuştur.