/"Dilini bilmediğin bir yerde ağlamak fenadır.
Çünkü seni senin dilinde susturacak kimse yoktur.
Böyle ağlayınca da kendisininkinden başka bir dille susturulamaz insan."/




I
Cehennemin kapısında öderiz elbet suçlu şiirlerin hesabını..
içimizin sokaklarında tanrı işitmez pejmürde düşlerin iniltilerini
akşamın namlusunda, yalnızlığın kıyısına vurur cesetlerimiz...

II
Hayatın kabzasında böyle ne çok yara eksik aşklarda
yalnızlıklarda üşüyor oysa yoksulluğun felçli belleğinde
kitaplarda ısıtmayacak çocukların ellerini, ısıtmayacak!..
herkes biraz failidir çünkü içindeki ölü çocuğun...

Artık çocuklar da gülümseyerek kuşlara bakmayacak
eylül yağmurlarında sevgililer ıslanmayacak
ve hatırlanmayacak hiçbir çocukluk, hiçbir anı da/
çocuklara anı yerine onarılmaz yaralar kalacak..

III
Bir zamanlar dinamitlenmiş sözcüklerde kumpasa düştü yolum..
acıya mecbur kılındığım aşkın üvey oğluyum...
aşk ki değer kaybetti dolara endekslendiğinden bu yana...

Beni yalnızlığa ihbar eden kadınlar, epilasyon yaparlar uzayan yalnızlıklarına.
ve kasıklarına bir şehvet daha monte edip, sarılırlırlar porno-grafik hayallerine.
kırık aynalarda gecikmiş bir makyajla ikinci bir yüz tazelenir.
aşklar linç edilir, masumiyet yanar ve buz tutar heyecanlar!
 
Hayatın taciz ettiği  burjuvalar ve uyuşturucu madde bağımlıları pahalı sürüklenişlerde.

Saldırıda bulunulmadıkça kimse özgürlüğüne düşkün değildir;
yalnızlığa hüküm giymeden kimse süpürmez kalabalığını...


IV
Her şeyi öğüten hayatın en acımasız tuzaklarına çıkar yolum
Dicle kurur belki; ama aşkın göz yaşları asla kurumayacak..

/Aşkın açtığı yarayı yine bir aşk sarabilir.../
arkamızdan vurulduğumuz aşklarda,
sırtımıza kaç el ateş edildiğini hatırlamıyorum
ama aşk en kestirme yoldur ölüme..

Feodal sürüklenişlerde umulmadık bir ruj lekesiyim...
yüreğim kirlenmeden sessizce geçebilsem vahşetin çığlığından
her gün biraz daha çoğaldığım buruk ve ağlayıcı şiirlerde
yine eksilteceğim kendimi, kendini törpüleyen aşklarda.

V
Sonra kendime tutunarak
’bir bahşiş gibi’ bırakılıp, geride kalanın
paylaşılmaz, korkunç yaralarından geçtim...

İç cebimde yasak şarkılar ve ahşap acılarım
fikrime egemen hislerim
ve yüreğimde üşütmüş özlemlerle,
çocukluğumdan geçiyorum...

Kendi karanlığının nedenini başkalarında arayanlardan
ve apartman girişi yalnızlıklardan!..

İşporta hayatlardan, kapanmayan yaralardan,
sürgün umutlardan, dualarla günah çıkaran orospulardan
ve imha edilmez marjinal yalnızlıklardan...
sanal sevgilerde, uzak kirlenmelerin mağlup sevinçlerinden,
’tenlerinde lekelerle’ ibadet eden homoseksüellerden
ve sosyolojik yaralarda ödünç şiirlere iltica eden kısır şairlerden geçtim...

Usul usul kendime tutunarak;
haydutların gasp ettiği gizli hüzünlerde
eski bir sıcaklığı soğutarak avuçlarımda
sevinçleri haczedilmiş yoksulların
mülteci düşlerinden üşüyerek geçtim.!


(Birdal ERDOĞMUŞ/İKİBİNON)