KADINBir ölü toprağı üzerimdeki yokluğun Her gün sonu geceye gömdüğün Ve şafakla ayçiçekler gibi büyüttüğüm Ne vakit aşk gelip konsa cevizin dalına Kış bastırır kanatlarıma, düşer ölürüm Bembeyaz teninin karlı uykularında Bir yudum kutsal su senli zaman Hasret kolumda, yokluğun boynumda Tırnaklarını derime batırır her yalan Ne vakit bir düş görsem yaz sıcağında İsli hazin bir son takılır dallara Akıncılar nefeslenir ak bulutlarında Bir fırtınanın son sesi bu uğultu Mezarlık farelerinin çığlıkları yağıyor Duymak istemediğim ne kadar acı varsa Bir boşluk bulup gecenin içinden akıyor Ne vakit bir ağaç vazgeçse yaşamaktan Tüm kuşlar başındaki fatihaya uçuyor Kadın… nar ağaçlarım adını fısıldıyor Kiraz bahçelerinin saltanatından Vazgeçip geliver kuruyan yanlarıma Ak artık umudunu kaybeden köklerime Ne vakit bir hayat istesem Tanrı’dan Bir damla sen sunuyor aşkından... |