Bir ölü toprağı üzerimdeki yokluğun
Her gün sonu geceye gömdüğün
Ve şafakla ayçiçekler gibi büyüttüğüm
Ne vakit aşk gelip konsa cevizin dalına
Kış bastırır kanatlarıma, düşer ölürüm
Bembeyaz teninin karlı uykularında

Bir yudum kutsal su senli zaman
Hasret kolumda, yokluğun boynumda
Tırnaklarını derime batırır her yalan
Ne vakit bir düş görsem yaz sıcağında
İsli hazin bir son takılır dallara
Akıncılar nefeslenir ak bulutlarında

Bir fırtınanın son sesi bu uğultu
Mezarlık farelerinin çığlıkları yağıyor
Duymak istemediğim ne kadar acı varsa
Bir boşluk bulup gecenin içinden akıyor
Ne vakit bir ağaç vazgeçse yaşamaktan
Tüm kuşlar başındaki fatihaya uçuyor

Kadın… nar ağaçlarım adını fısıldıyor
Kiraz bahçelerinin saltanatından
Vazgeçip geliver kuruyan yanlarıma
Ak artık umudunu kaybeden köklerime
Ne vakit bir hayat istesem Tanrı’dan
Bir damla sen sunuyor aşkından...