SEN YOKKENSenin gidişinin ardından bana öğrettiklerini sevdim en çok Dün gece bütün yıldızları Eteklerimi açıp doldurdum içine Artık sen yokken parlayamayacaklar gökyüzünde Gündüzün maviliklerine verdim Alın dedim saklayın şunları, gelince yine asarsınız yerine. Ay surat astı bana kara kaşlarını çatıp Bulutlar hırslarını Şimşekler yollayarak üstüme gösterdiler Yağmur ağladı sicim gibi üstüme Korkmadım hiç birinden Umurumda değil Yokluğundan daha korkutucu ne olabilir ki ömrümde. Senden sonra çok şey öğrendim ben Gidenin aslında gitmediğini yürekten Hep doğum sancısı gibi kalbinde şiddetle çalkalandığını Gelince ancak doğduğunu mutluluğun avuçlara Geç de olsa öğrendim. Kartallar pike yaparken en can alıcı sözlerime Dağların en zirvesinde susmayı öğrendim onlar sayesinde Susmayı Ve sabırla beklemeyi Merdivenlerini tek tek çıkarken hayatın Her taşta durup güne Merhaba bugünde yaşıyorum şükür demeyi Umudumu güneşin ışıklarına sermeyi öğrendim Sen yokken. Buse DENİZ Şiiri güne taşımaya değer bulan ’Seçki Kurulu’na ve zaman ayırıp gönül sayfamı ziyaret eden yüreklere; Çok teşekkür ederim. Saygıyla... |