İlk Zamanlar 17- Afitap / c
.
nihayet insandık, acıklı filmlerde bile ağlardık aynı yerde her sabah güller gördük, toza bulanık, kimini yerden aldık, kuruttuk, kimiyle fallar baktık “yenge bu sana” dedim, “nerde” dedi, hayıflandık.. her gün sanki güle koştuk, her gün orda gül bulduk derken güle sarılı mesajları, mektupları okur olduk “seninle tanışmak istiyorum” meraktan ölüyorduk kimdi bu şanslı sevilen, ne hülyalar kuruyorduk yoktu ki şöyle anasına satayım, güllü mektuplar yazan nasibimiz olmadı serseri sevgiliden, filmlerdeki aşktan bu nasıl kaderdi, mahrumduk seksapelden, boydan –postan haşa ama, kaderine böyle zamanlarda isyan ediyor insan . |
anlatımın güzelliği şiire değer katmakta.
devamını okumak dileği ile kolay gelsin.