KURDEŞENve jilet bıçağı biler… burada şu derinin altında sallanan yüzler fabrikasyon mitler ve ananeler sert ünsüzlerin çokluğu zarif çarelerin yokluğu içinde tavşan nefesler kokluyoruz seninle içimizde güvercin boğumlu bir sessizlik kadınlar ve adamlar bir terazinin altın kefesi ve bir kâsenin bakır dengesi arasında o ham boşluk detone bir şehrin düz yüzüne karşı hayli ağırbaşlı ve sağanak fısıldayan o tanrı değişen ve çılgın dudaklarıyla zemin buluyor kabuklu dualar arasında biz biliyorduk bir tek sevgilim biz ökçeli yaşamların sendeleyip düşen yanları vardı ve çiçekli bir Filistin sonrası ölüm, yaşama düz tabandı kazara süt dolan annelerin memeleri dilsiz ve kimliksiz bebekler emzirdi çam ağaçlarının yeşil tanrısı kovalakları, nar olduğuna inandırdı insan hamdı insan dardı renksiz ve ıslak maskeler takınıp gözlerini gerçek bir tanrıdan hep kaçırdı utanmadı sevgilim hiç utanmadı bir kez olsun tüm’ünü atıp az kalamadı mezarlarında bile geniş çekmeceler vardı bir gün kalbinde beslediği o solucanı, piton sandı kendi türünün sonrasına fazla öğrenilmiş miraslar bıraktı ve o genç karanfil tohumları plastik saksılarda çiçek açtı savaşlara katıldı kazandığı zaferleri yaşamak saydı ne tuhaf değil mi bir intihar olabilirdi babamın babası yani, düşmeseydi eğer askerken panzerden her şey olabilirdi bezi parçalanmış bir zaman bir insan sevgilim bir insan yaşadığı ana mantık desenli yamalar yapan (burada parantez içinde tuhaf bir geçiş) zaman taşındı şiir aramızda yaşlandı biz koşarken onlar ardımızdan baktı bir çöp ki dura dura bir şehri yakmaya başlar ve kundaklanan bir dünya sahte kahramanlarla, kurtarılamaz asla yine de bunca kıyımın ortasında senle yaşamak rengi farklı olsa da bir insanın halet-i ruhiyesini anlamak senle yaşamak bir ağaçtan damlayan keçiboynuzunu tatmaktı ve anlarken… ve yaşarken… gerek yoktu minyatür güller koklamaya salyangoz bilinçlerin ahlaksız ahlak bilicilerin ellerine zeytin dalı uzatmaya kalın sözlüklerden arabi kelimeler öğrenmiş şempanze taklidi yapmaya “insan maymundan gelir” gerek yoktu sevgilim darwin’i yalanlamaya jir-fhrn-mç |
diyalektik bir şiir ve darwin..mutluyum..
her ne kadar ironileştirme de olsa şiirin ruhunda
ben yine de ilk kez şairin tek bir mısrana yakın duracağım homosapiens olarak..sevgiler.