Islaktı bugün bakışlarım,
Yağmurun sokakları ıslattığı gibi ıslanmıştı yanaklarım.
Kafamı eğip yürürken kalabalığın içinde,çarpışan benliklerimizi hatırlıyordum.
Seni seviyordum.
Özleminin içimi titretmesiyle,
Ağaçtan düşen kuru bir yaprak anlatıyordu her şeyi,
Soğuktu ellerim..
Sonbaharı unutmuşcasına ağlamaklı yanıma karşı aldığım,
Saçma bir kahkaha atıyordum sağa sola..
Seni sevmenin verdiği o çocukluğu salıncakta sallanarak yaşatıyor olmam,
Gözlerinin gözlerim de bıraktığı birer izdi oysa.
Yorulmuştu sarı hüzünler,
Akşam olmaya hazırlanan gün,yavaştan batıyordu..
Ve yine karanlığa inat yakılıyordu sokak lambaları.
Parmağım da hissettiğim o küçük halkanın verdiği mutlulukla gülümsüyordum.
Ve her şeye inat anlıma dokunan o kelime dökülüyordu dudaklarından.

Seni seviyorum ’helalim’..

ELif YıLmaz / 05.09.2012/