Ufku geniş düşüncelerin ağında kaybolmuşluğum,
Güne sığdırdığım gerçekler, gecede yalnızlığım
Daraltılmış kavramlar misali ucuzlamışlığım
Hayata katma değer bir de sen
Yani sensizliğimde var olan senliliğim...

Acınası veryansın sür hayatlar, ütopyalar
Hastane koridorlarının sessiz sakinleri
Yani sahipsiz ölülerin daimi ikametgahı morglar
Ve sonra isimsiz bir mezarlığın belirsiz kabiri,
Hepten yokolmuşluğun varoluşa yenilgisi, yani ben...

Geçmişin yasakları ve geleceğin limitsiz acımasızlığı,
Kaybolmuş aydınların aydınlanma serüvenleri,
Kopup giden halatlardan sarkan ölü dağcılar
Bilmem kaç metre yükseklikte yüzen akrobatlar
Adrenalinin reel hali, hayatın en gerçeği, yani son...

Basmakalıp kotaların anlık şehvetlerle yüzleşmesi
Yürümeye çalışan zombilerden korkan aktörler
Çalışırken oturmayı ve oturtmayı becerenler
Çift yönlü bir aynanın arka yüzündeki görüntü,
Şimdi ne yapacak diye beklenen sihirbaz, yani merak...

Akıp giden suyun önüne konulan parmaklıklar
Onlara takılan hayatın parçaları, yeninin eskileri
Yani boş hayatlardan kurtulan işlek değerler,
Çöplüğe gidecekler, kullanıldıktan sonra atılanlar
Bunları bulamayanlar ve fazlası olanlar, yani insanlar...

Doymaya çalışmaktan ziyade onu katmerleyen,
Daralmış blue jeane sığmaya çalışan geniş popolar misali
Yani büyüklerin küçükleri ezme isteği, tam timsali
Kefene cep diktirme olanağı aramak çabası, yavan hali
Evrene hüküm olmaz kuralının hepten ihlali, yani burjuvazi...

Ciğeri beş para etmezlerin ciğerlerine servet verenler,
Gülben kaç kişiyle evlenmiştir sorulu bilgi yarışmaları
Küçültülmüş beyinlere kiralanan devasa beyinler,
Cam ekranlara kilitlenmiş köylüler, orta direkler
Barış’ı görünce bayılanlar, ölünce ağlayanlar, genç kızlar
.........................................Yani televole hayatlar...

Benim gördüklerim yaşamdaki gerçekler,
Kimini hoşnut eder, kimini kötekler
Maalesef böyle geldi yine böyle gider..
Yücedağ’ın sözü de elbet para eder,
Umarım görür birgün, ölmezse eğer...


Mehmet Yücedağ